* ฉันอยู่บนทุ่งดอกไม้
ฉันอยู่บนท้องทุ่งกว้าง
สิ่งฉันมีคือความนิรนาม
ไม่อับอาย ฉันอยู่บนหลุมฝังศพของฉัน
ยามที่สองเท้าไม่แตะผืนดิน
ยามที่จิตใจคุณสบประมาทคุณ
ยามที่ความฝันกัดกินตัวฉัน
ยามที่ฉันไม่เป็นฉัน
ทุก ๆ ยามนั้น
ฉันใฝ่ฝันถึงดอกไม้ไฟ
เพียงอยากโรยราลงไปอย่างสง่างาม
วาดฝันมาตั้งแต่ก่อนเริ่มต้นมา
หวังไว้ว่าที่ปลายทางจะยิ้มและปรบมือให้กัน
มันคือสิ่งฉันปรารถนา
ยามทุกสิ่งที่เชื่อมั่นไกลห่าง
ยามที่เกียรติศักดิ์ศรีกลายเป็นสิ่งพันธนาการ
นำความกระหายนี้ออกไปที
ไม่ว่าจะเกิดอะไร
ให้ฉันได้เป็นฉันที
ทุกค่ำคืนวัน
บาดแผลที่เรื้อรัง จิตที่ไร้สามัญ
ค่ำคืนที่นอนไม่หลับเพราะเสียงของหัวใจ
จันทร์ข้างขึ้นที่น่าสงสารลอยละล่องอยู่นอกบานหน้าต่าง
ฉันก็หวังให้ตัวเองมีค่ำคืนที่เบิกบาน
ชีวิตที่เทอะทะยิ่งกว่าสถานะ
ออกแรงคว้าลูกโป่งที่เหินขึ้นไป
และซักไซ้ว่าตอนนี้แกอยู่จุดไหน
ที่ที่แกไป จิตวิญญาณแกมันไปไหน
ความฝันแกมันไปไหน?
** จะกระจัดกระจายไปทั่วผืนฟ้า
ดั่งการจุดดอกไม้
ให้ตระการตาทั่วผืนฟ้า
ดั่งการจุดดอกไม้
จุดจบของฉันจะไปถึงตรงไหน
ตั้งแต่หนึ่งถึงสิบ ฉันสั่นสะท้านกับทุกอย่าง
หน้ากากที่น่าเข็ดขยาดจะถูกถอดออกไป
ฉันไม่ใช่วีรบุรุษหรือตัวร้าย
ไม่ใช่อะไรทั้งนั้น
ความเกียจคร้านเกิดขึ้นอยู่ซ้ำ ๆ ความทรงจำกลายเป็นสิ่งชั่วร้าย
เอนตัวลงในทุ่งหญ้า ทอดสายตาขึ้นไปบนผืนฟ้า
ตอนนี้กลับนึกไม่ออกแล้วว่าฉันต้องการอะไร
หมู่มวลความสุขที่เคยเชื่อมั่นแทบจะเป็นเพียงชั่วพริบตา
ฉันเดินหน้ามาตลอด ไม่ว่ามีอะไรอยู่ข้างหน้า
ไม่ว่ามันจะเป็นอะไร
เหนี่ยวรั้งชายขอบของรุ่งสาง จำได้ว่าสำรอกอะไรออกมา
ในสังคมของผู้คนที่เปล่งเสียงดัง
ฉันยังคงเอื้อนเอ่ยความเงียบงัน
มันคือการพูดป้องปาก
เรือใบที่เติบใหญ่ ให้มันได้ส่งถึงทุกความเดียจฉันท์
ไม่ได้ยินดียินร้ายกับการถูกแกจับโยนฉลอง
สองเท้าของฉันอยู่ที่ผืนดินตรงนี้
กับหมู่มวลดอกไม้นิรนาม
ฉันไม่อาจไปยังดวงดาวได้อีกครั้ง
ฉันเพียงก้าวไปด้วยสองเท้า
สู่จุดหมายที่ไร้ปลายทาง
ไม่รู้จักโศกจักเศร้า
ผูกมิตรกระทั่งกับเงา
ฉันจะหายไป
**
จู่ ๆ เมื่อหยุดลง เท้าเปลือยเปล่ากลับเปล่งประกาย
เดิมทีไม่มีอะไรเป็นของฉันสักอย่าง
แล้วไม่ต้องมาว่าฉันจะได้กลายเป็นคนสำคัญ
เพราะฉันไม่มีทางกลายเป็นเหมือนพวกเขาเหล่านั้น
(ดั่งการจุดดอกไม้)
ใช่แล้ว จุดเริ่มต้นของฉันคือบทกวี
พลังและความฝันเพียงหนึ่งเดียวที่ปกป้องฉันมาจนถึงตอนนี้
(ดั่งการจุดดอกไม้)
จากดอกไม้ไฟที่ลุกโชนสู่ดอกไม้ป่า
จากเยาว์วัยสู่นิรันดร์กาล
ฉันจะยังคงอยู่ในท้องทุ่งนี้ที่อ้างว้าง
อา สักวันฉันจะหวนกลับคืน
**, *
แปลและเรียบเรียงเป็นภาษาไทยโดย CANDYCLOVER
ทาง CANDYCLOVER มีความยินดีหากผู้อ่านเล็งเห็นประโยชน์ของคอนเทนต์นี้ และต้องการนำไปประกอบเอกสารหรือสื่อทางการศึกษา เผยแพร่ต่อบนโซเชียลมีเดีย รวมถึงนำไปผลิตของที่ระลึก เช่น Giveaway สำหรับแจกฟรี มิใช่การจัดจำหน่าย
หากต้องการนำข้อมูลไปใช้อ้างอิง กรุณาติดต่อทางอีเมลล์ bts.candyclover@gmail.com และรอการตอบกลับที่ระบุว่าอนุญาตแล้วเท่านั้น ยกเว้นกรณีการนำข้อมูลที่ “แปล เรียบเรียง หรือจัดทำโดย CANDYCLOVER” ไปรีโพสต์ ทำซ้ำ ดัดแปลง แก้ไข นำไปใช้ในเชิงพาณิชย์ รีโพสต์บนแฟนเพจ เว็บไซต์ หรือเว็บบอร์ด ที่มิใช่แพลตฟอร์มของ CANDYCLOVER พร้อมใส่เครดิตเองโดยที่ยังไม่ได้รับอนุญาต รวมถึงนำไปเป็นคอนเทนต์ทางสื่อโทรทัศน์ หรือกระทำการใด ๆ ก็ตามที่เข้าข่ายแอบอ้างผลงาน หากพบเห็นจะดำเนินคดีทางกฎหมายให้ถึงที่สุด
หากท่านชื่นชอบคอนเทนต์ที่ CANDYCLOVER นำเสนอ สามารถให้การสนับสนุนพวกเราได้ง่าย ๆ เพียง 1.) ไม่สนับสนุนแอคเคาต์ที่แอบอ้างข้อมูลที่แปลโดย CANDYCLOVER 2.) รีพอร์ตแอคเคาต์ดังกล่าวผ่านระบบของแพลตฟอร์มที่ท่านพบเห็นโพสต์ที่เข้าข่าย โดยเลือกหัวข้อ “ละเมิดลิขสิทธิ์” ขอบคุณค่ะ
